چگونه از تنفس دیافراگمی استفاده کنیم که صدای بهتری داشته باشیم؟

تنفس صحیح در آواز

فراگیری تنفس صحیح نه تنها برای خواننده ها و کسانی که به نوعی با صدا سر و کار دارند، بلکه برای تمام کسانی که به سلامتی جسمی و روحی خود علاقمند می‌ باشند مهم است. تنفس صحیح با سلامتی بدن ارتباطی مستقیم دارد. پرداختن و تمرکز بر تنفس و تلاش برای اصلاح کردن آن، تاثیری شفا دهنده و آرامش‌ بخش بر جسم و روان دارد. نه تنها سرچشمۀ بسیاری از بیماری‌ها را بایستی در تنفس اشتباه، سطحی و ناکافی جستجو کرد، بلکه بیشتر بیماری‌های جسمی و روحی نیز علائم  ابتدایی خود را با دگرگونی تنفس نمایان می‌سازند.
تنفس صحیح از اصول اولیه خوانندگی است، در آموزش خوانندگی پاپ اگر بخواهیم صدایی داشته باشیم که وسعت، قدرت و لطافت داشته باشد و در عین حال کنترل آن نیز در دست خودمان باشد باید مقوله ی تنفس را جدی بگیریم.
کسانی که در خانه شروع به خواندن میکنند، معمولا به تنفس اهمیت نمی دهند و حتی در برخی کلاس های آموزش خوانندگی به این مقوله توجه چندانی نمی‌شود، در حالی که تنفس مبنای اصلی آواز خواندن است و اهمیت ویژه ای دارد ، بدون تنفس صحیح، آواز خواندن مانند زمانی می‌ماند که شما خانه ای بسازید بدون پایه، که مسلما فرو خواهد ریخت.

چگونه دیافراگم را در آواز به کار بگیریم؟

به کارگیری دیافراگم در آواز خواندن به طور غیر مستقیم امکان پذیر است. از آنجاییکه دیافراگم یک عضله است، بنابراین می تواند مانند تمامی عضلات بدن رشد کند و قوی تر شود. با تمرینات تنفسی مداوم و روزانه، عضله دیافراگم عملکرد بهتری پیدا می کند و در نتیجه به طور غیرمستقیم به پیشرفت صدا کمک می کند.

اعجاز صدا بوسیله تنفس دیافراگمی

ریتم تنفسی صحیح می تواند در روند پیشرفت صدای شما معجزه کند. به تنفس یک نوزاد دقت کنید، تنفس او کاملا صحیح و ریتمیک است. حتما دیده اید که وقتی نوزاد گریه می کند، صدایش تا چند خانه آن طرف تر هم هم شنیده می شود. اما آیا تا به حال دیده اید که نوزادی صدایش بگیرد؟ یا خسته شود؟ یا حتی حنجره اش درد بگیرد؟

ما به طور غریزی قابلیت استفاده صحیح از تارهای صوتی را داریم، اما در طول زمان چه اتفاقی افتاده است که آن را فراموش کرده ایم؟ چرا وقتی می خوانیم صدایمان می گیرد؟ ما به طور مادر زادی می دانیم که چگونه تنفس صحیح و کاملی داشته باشیم، اما به طور ناخودآگاه و با فشارهای اجتماعی و انقباضات مختلف بدن آن را فراموش کرده ایم. ویدئو آموزش تنفس صحیح که در سایت برای شما گذاشته شده را بارها ببینید و انجام دهید و مطمئن باشید از تاثیر آن شگفت زده خواهید شد.

تنفس دیافراگمی، تنفس طبیعی بدن

 تلاش و تنش از تنفس طبیعی جلوگیری می کند. برای اینکه به درک این موضوع برسید، لازم است کمی از کارکرد داخلی بدنتان اطلاع داشته باشید. به طور مختصر کار دستگاه تنفس شما به شرح زیر است:

شش های شما روی دیافراگم (حجاب حاجز) که پرده ای عضلانی برای جدا کردن حفره سینه از شکم است قرار دارد. دیافراگم به ستون فقرات، دنده های پایین و استخوان سینه متصل است و به طور طبیعی به سمت بالا قوس دارد. اما موقع داخل کشیدن نفس تا اندازه ای پایین می رود، این حرکت ظاهرا بی اهمیت به نظر می رسد، اما به عمل تنفس نیرو می بخشد.

دیافراگم نه تنها برای انبساط ریه ها به سمت پایین جا باز می کند، بلکه فشار هوای داخل ریه ها را نیز تغییر می دهد. وقتی دیافراگم به پایین حرکت می کند، هوا برای پرکردن خلا ریه هجوم می آورد. در هنگام بازدم دیافراگم به طور طبیعی به سمت بالا حرکت می کند و در محل اولیه خود قرار می گیرد و در نتیجه حجم ریه برای این مقدار هوا کوچکتر می شود که این باعث فشرده شدن هوا و بیرون رفتن هوا می شود. اگر دیافراگم را به حال خود بگذارید به طور طبیعی بالا و پایین  می رود و تنفس شما مانند تنفس کودک نوپا کامل و طبیعی خواهد بود.

هدف از تنفس دیافراگمی در آواز دقیقا همین است، یعنی داشتن تنفس طبیعی مانند یک نوزاد. تنفس دیافراگمی صحیح باید انقدر تمرین شود تا به تنفس طبیعی بدن تبدیل شود و اصلا نیاز نباشد موقع خواندن آواز به آن فکر کرد. حالا شروع کنید و قدم هایی را که در زیر برایتان طراحی کرده ایم را انجام دهید تا به تنفس کامل و طبیعی برسید.

قدم اول در رسیدن به تنفس طبیعی

داشتن فرم صحیح بدن:

در شروع کار ما نیاز داریم که یک مسیر بدون مانع برای رسیدن هوا به شش ها تامین کنیم، بهتر است برای ارزیابی خود این تمرین را در مقابل آینه انجام دهید. صاف بایستید و پاها را قدری کمتر از عرض شانه ها باز کنید. سرتان را بچرخانید تا اگر ناراحتی یا انقباضی در گردنتان باشد رفع شود. سپس سرتان را مستقیم نگه دارید طوریکه چانه موازی زمین باشد و به سمت بالا و پایین کج نشود. پایین انداختن قفسه سینه یا گرد کردن پشت، قسمتی از بالای قفسه سینه را پایین می اندازد و از انبساط عضلات بین دنده ها و در نتیجه تنفس دیافراگمی صحیح جلوگیری می کند. آنچه ما به دنبالش هستیم راحتی جسمانی است که از فرم صحیح بدن برای راحتی ورود و خروج هوا در ریه ها حاصل می شود. شما هرگز نمی توانید با پشتی گرده و قفسه ی سینه افتاده از ظرفیت ریه خود برای حجم بیشتری از هوا به درستی استفاده کنید.

قدم دوم در رسیدن به تنفس دیافراگمی

 عمل دم یاداخل کشیدن نفس:

حال می خواهم تصور کنید که زیر دیافراگم شما یک بادکنک است که این بادکنک قسمتهای شکم، پهلوها و کمر را احاطه کرده است. با هر عمل دم تصور کنید که این بادکنک در حال پر شدن از هواست و وقتی پر شد به آرامی از راه دهان هوا را بیرون دهید. به همه قسمت های این بادکنک توجه کنید به پهلوها، شکم و کمر. با باد کردن این بادکنک در قسمتهایی که نام برده شد حرکت را احساس خواهید کرد می توانید در حین عمل دم گاهی این حرکت را با دست خود چک کنید. برای مثال می توانید دستتان را روی شکم تان بگذارید طوری که انگشت وسط روی ناف قرار گیرد و یا هر دست خود را روی پهلوی دست موافق قرار دهید تا متوجه باد شدن این بادکنک باشید.

در واقع پایین آمدن دیافراگم باعث حرکت قسمت های نامبرده می شود. در حین تمرین از این موضوع مطمئن شوید که حرکت قسمت های نامبرده به طور طبیعی و ناشی از حرکت دیافراگم باشد و از حرکت عمدی بیرون دادن شکم و یا فشار آوردن به قسمت های مشخص شده خودداری کنید. زیرا نه تنها کمک کننده نخواهد بود بلکه باعث عادت های بد ایستادن و از بین رفتن فرم صحیح بدن می شود.

این کار را چند دقیقه ادامه دهید و در خاطر داشته باشید که شما می خواهید فقط این بادکنک را پر کنید، بدون آنکه شانه ها بالا بیایند و یا سینه را جلو دهید. چه احساسی دارید؟ آیا فکر می کنید  که این عمل، عملی است که همیشه برعکس آن را انجام می دادید؟ بالا بردن سینه و شانه ها هنگام دم، تنفس فرعی نامیده می شود و در آواز خواندن ما به این تنفس نیازی نداریم و به بیان دیگر می توان گفت این طرز تنفس اشتباه است زیرا به طور قطع باعث دریافت کمترین مقدار هوا با کمترین مقدار کنترل است.

چگونه تنفس عمیق و صحیح داشته باشیم؟

بعضی ها نه تنها موقع نفس کشیدن سینه و شانه ها را بالا می دهند بلکه فکر می کنند باید شکمشان را هم به داخل بدهند این دسته از افراد باید به این موضوع توجه کنند که به دلیل فرم ایستادن اشتباه، شکم خود را جلو میدهند و هنگامی که به طور صحیح می ایستند شکم در حالت عادی خود قرار می گیرد و به اشتباه تصور می کنند که موقع عمل دم باید شکم را به داخل داد. می توان گفت ترکیب این دو عمل یعنی بالا دادن سینه و شانه ها و داخل دادن شکم، همه هوا را به قسمت بالای سینه هدایت کرده و در نتیجه تنفس خیلی سطحی خواهد بود، در صورتیکه ما به دنبال تنفس عمیق هستیم.

باید این مورد را یادآور شد که عمل تنفس سطحی ممکن است با گذر زمان به یک عادت کاملا عادی تبدیل شده باشد و اصلا تصوری از تنفس عمیق نداشته باشید. تنفس دیافراگمی کاملا آرام بخش جسم انسان است، اما در برخی از موارد ممکن است در شروع مراحل یادگیری موقع نفس کشیدن کمی فشار و تنش عضلانی در شکم و قسمت کمر خود احساس کنید.

وقتی شما بادکنک را بزرگ می کنید ناچار نیروی زیاد فیزیکی و فکری روی عضلات شکم و کمرتان وارد می کنید که ممکن است باعث شود خودتان را سفت کنید و با فشار بیش از حد شما احساس می کنید که مانند بمبی هستید که نزدیک به انفجار است. ممکن است به نظرتان برسد که  باید همه فضای موجود در ریه ها را پر کنید، به همین دلیل سعی می کنید ریه هایتان را بیش از اندازه پر کنید. این عمل تقریبا شبیه پر کردن بیش از اندازه باک بنزین در پمپ بنزین است.

باید یادآور شد که این عمل بیهوده است زیرا  وقتی ریه ها پر شوند به طور طبیعی شما را آگاه می کنند. تلاش برای انبساط غیر عادی، فشار خیلی زیادی را در پشت شما و شکمتان به وجود آورده و حتی ممکن است در نقاط دیگر بدن احساس درد کنید. این کار را نکنید و وقتی بدنتان را با هوا پر می کنید به طور خودآگاه عضلات شکم خود را راحت بگذارید ونتیجه اش را ملاحظه کنید.

تنها لازم است مدت کوتاهی نفس کشیدن بدون دخالت سینه و شانه ها را تجربه کنید و باید به زودی قادر به نفس کشیدن بدون احساس فشار در شکم شوید. اگر در ابتدا دچار کمی سردرگمی شدید نگران نباشید. در بعضی مواقع ممکن است با شروع یادگیری تنفس دیافراگمی دچار کمی سرگیجه شوید که دلیل آن ورود هوای بیشتر نسبت به عادت تنفسی گذشته شماست. این موضوع گذراست و بدن شما اکسیژن حیات بخشی را که به آن میدهید به خوشی پذیرا خواهد شد.